Hjalmar Kindin Einar
Morgunn einn ég hoppa upp í rútuna
Með vasa fulla af banana
Grænum geðþekkum fasana
Hafði ég í bítið ælt
Upp í sveit ég ætlaði að haldana
Í svaka partí með píuna
En síðan hraktist ég leiðina
Það var klárlega sem við manninn mælt
Kindin Einar var þá við vegabrúnina
Búinn að bíta upp alla túnina
Fyrir hann var og ég keyrð'ann í spað
Hann sagði dada, en meinti bada, verst var það
Það var komið langt fram að hádegi
Og þá hrópaði einn farþegi
Að hann færi ekki lengra ef hann feng' eigi
Greyið Einar rúð og skrælt
Nú ég kvað við, hví ekki á þeim degi
Barasta að bút' ann strax
Svo hreinlega velt' onum úr deigi
Grill' ann og egg með jafnvel spælt
Kindin Einar var þá við vegabrúnina
Búinn að bíta upp alla túnina
Fyrir hann var og ég keyrði hann í spað
Hann sagði dada, en meinti bada, verst var það
Í því bar að bóndann á næsta bæ
Hann kom til vor og sagði hæ
Nei hvað sé ég, er þetta kindarhræ?
Bætti hann við og æfur varð
Eina kind ég átti hér heima á bæ
Sem að ætlaði niðrað sæ
En núna sposkur ég spranga og hlæ
Því núna skuldarðu meir en nokkurn sparð
Kindin Einar var þá við vegabrúnina
Búinn að bíta upp alla túnina
Fyrir hann var og ég keyrði hann í spað
Hann sagði dada, en meinti bada, verst var það
Einar var þá við vegabrúnina
Búinn að bíta upp alla túnina
Fyrir hann var og ég keyrði hann í spað
Hann sagði dada, en meinti bada, verst var það
Einar var þá við vegabrúnina
Búinn að bíta upp alla túnina
Fyrir hann var og ég keyrði hann í spað
Hann sagði dada, en meinti bada, verst var það